“St Antonius wil af van ‘hokjes-denken’ per specialisme en gaat zorg anders organiseren” zo lees ik in een nieuwsbericht op Skipr. Het artikel vervolgt “het topklinische ziekenhuis met locaties in Utrecht en Nieuwegein wil het accent verleggen van medische specialismes naar zorgketens op basis van specifieke patiëntgroepen.” Eén en ander moet leiden tot een soepeler zorgtraject voor patiënten. Mijn interesse is gewekt en verder lezend valt het me op hoeveel woorden er eigenlijk zijn om een beweging te duiden waarbij het draait om de patiënt. Waardegedreven zorg, persoonsgerichte zorg, mensgerichte zorg, positieve gezondheidszorg. Het gaat echter vooral om de patiënt, om zijn of haar persoonlijke, unieke situatie met dito wensen, behoeften en zorgen en tsja om zijn of haar ‘reis’ in het om kunnen gaan met de diagnose die gesteld is en het ontvangen van de zorg die nodig is.

“Omdat het opnieuw inrichten van de zorg in zorgketens een ambitieuze onderneming is, start het St Antonius met een pilot van een jaar rond vier aandoeningen, te weten: borstkanker, darmkanker, prostaatkanker en heupfracturen bij de oudere patiënt.” Het bericht maakt me nieuwsgierig naar de inrichting van de pilot.

Ik heb wel beeld bij de woorden die gebruikt worden, maar vraag me af of de patiënten dit ook hebben. En zouden patiënten ook bij het traject betrokken worden? Ik ga er eigenlijk wel vanuit als ik lees dat men de kwaliteit van zorg wil verbeteren en ervoor wil zorgen dat de ‘reis’ van iedere patiënt zo soepel mogelijk verloopt. Vanuit de ervaring bij andere trajecten weet ik echter dat dit soms vergeten wordt of dan men niet zo goed weet hoe je mensen ergens bij kunt betrekken. Wat mij betreft begint het met het formuleren van waar je naartoe wilt en vooral waarom je daar naartoe wilt. Vervolgens gaat het over het hoe, de manier waarop en betrokkenheid van mensen. Wie raakt het? Worden deze personen vanaf de start hierbij betrokken? Op welke manier worden mensen betrokken? Welke inschattingen worden er gemaakt? Ik lees dat er de verwachting bestaat van de zorg toegankelijk en betaalbaar houden, de kwaliteit van zorg verhogen, de waarde voor de patiënt vergroten, een vergroting van het werkplezier en uiteindelijk de best passende zorg voor iedere patiënt. Ik ben ook benieuwd op welke manier er in de pilotfase gemeten wordt wat de effecten op deze onderdelen zijn. Spannend en uitdagend traject in het kader van het verbeteren van de zorg. Het sluit mooi aan bij mijn drijfveer: veranderen, vernieuwen en verbeteren van de zorg door verbinding en innovatie.

De ambitie is om binnen de ketens de schakels van zowel zorgprofessionals als ondersteunende functies nauw met elkaar te verbinden. Zou er ook samenwerking met andere partijen buiten het ziekenhuis gezocht worden? De reis van een patiënt vindt immers verreweg het grootste gedeelte van de tijd buiten het ziekenhuis plaats. Welke rol speelt de huisarts? De familie/mantelzorgers van de patiënten? En wellicht andere ondersteunende structuren die er zijn? Een keten suggereert in mijn ogen dat er een volgtijdelijkheid is van inzet, opeenvolgende schakels. Ik denk liever in termen van cirkels en van netwerken, allemaal in verbinding met de patiënt om wie het gaat.

Wat een mooie ambitie van het St. Antonius! Ik hoop op positieve resultaten. En weg van hokjes juich ik toe althans daar waar hokjes mensen gevangen houden, beperken en buiten sluiten en daar waar ze niet bijdragen aan het doel van de patiënt. Maar hokjes hebben ook een functie! Niet alles hoeft overboord om de patiënt centraal te stellen.