Inge woont samen met haar gezin met heel veel plezier in het centrum van Haarlem. Op de vraag wat Inge belangrijk vindt in haar leven, geeft zij aan dat dit op persoonlijk vlak anders ligt dan professioneel. ‘Privé vind ik het belangrijk dat we binnen ons gezin elkaar de ruimte geven om te ontwikkelen en dat we elkaar liefhebben. Op werkgebied vind ik het heel belangrijk dat professionals aan het roer staan en dat zij veel invloed hebben op hun werk. Als directeur is mijn opgave die collega’s te kennen en te zien, vooral te luisteren en ze te faciliteren in hun ontwikkelen. Echter, zij maken keuzes. Opdat zij zich kunnen blijven ontwikkelen en datgene kunnen doen waar ze goed in zijn. En dit ook voor zichzelf kunnen organiseren. Vanzelfsprekend denk ik mee … ideeën voor innovatie kunnen we allemaal verzamelen en aanpakken.’

‘Het uiteindelijke doel van Zorgbalans is dat we zorg kunnen blijven leveren of aanvullen aan mensen die dat zelf niet meer kunnen, vanuit kwetsbaarheid of vanuit een medische noodzaak. We sluiten aan, maar nemen niet over. We kijken samen wat in het netwerk kan, wat technologie kan betekenen en welke mogelijkheden de wijk biedt. Belangrijker hierin is nog: zorg bieden in gezamenlijkheid. Niet naast elkaar maar samen met elkaar. Organisatiedomeinen slechten in het belang van kwetsbare mensen.’

‘Mijn inspiratiebronnen zijn toch wel de professionals die in de wijk werken. In allerlei vormen met allerlei bevlogenheden. Ik haal de inspiratie uit hen om dingen anders te doen. Ditzelfde geldt voor cliënten die ik ontmoet of over wie ik de verhalen hoor, ook zij geven kleur aan die inspiratie. Dat we ondanks alle grote vraagstukken, waar het arbeidsmarkttekort wel de grootste van is, constructief doormodderen om tot nieuwe oplossingen te komen die de zorg – die schaarser en schaarser wordt – kunnen aanvullen. Daarin moeten we ook de kansenongelijkheid beschouwen. Als mensen zelf hun zorg kunnen betalen, moeten ze dat ook doen. Je hoeft een recht niet altijd te claimen. Als je het zelf kunt organiseren en betalen, is dat ook een voorliggende voorziening. Hiermee houden we zoveel mogelijk van die schaarse collectief gefinancierde zorg beschikbaar zorg beschikbaar voor de meest kwetsbaren. En tegelijkertijd, en dat sluit aan bij VanHier Haarlem, moeten we opstaan om ook de buurt de ruimte te geven. Ik vind dat we de wijk, waar mensen leven, wonen, zorgen en soms ook werken, moeten faciliteren om die eigen kracht aan te boren.

We moeten de kracht van de wijk aanjagen om de kwetsbaarheid te verjagen of in ieder geval te verminderen. 

Dat is een opdracht die we vanuit Zorgbalans in den brede omarmen. Er was geen noodzaak, in de zin van continuïteit, Zorgbalans doet mee vanuit de eigen overtuiging en visie. Hoe kunnen we zorg en ondersteuning in den brede in de wijk anders vormgeven? Gewoon in de wijk. Toen vond ik het een uitdaging, nu is het een

opgave maar ik sta er vierkant achter en met de aanbesteding hebben we hier nu ook het construct voor.

Ik werk al heel lang voor Zorgbalans, ook bij de rechtsvoorgangers van de stichting (fusieorganisatie bestaat sinds 2006/2007) was ik werkzaam. Ik kom oorspronkelijk uit de Velsense poot. We zijn gewend om de mouwen op te stropen. Zorgbalans is een organisatie die mij voortdurend ruimte geeft. Alle ruimte die ik voel, kan ik inzetten om verandering te faciliteren, teweeg te brengen of te ondersteunen. Als persoon heb ik deze ruimte nodig om er het meeste uit te halen, wat ik weer voortzet richting de professionals in de wijk en daarmee weer naar cliënten.

Ik heb een heleboel momenten van verwondering gekend. Sinds 2016 ben ik directeur Wijkzorg. Toen ik de functie accepteerde, dacht ik “kan ik dat wel?”. Al snel ontdekte ik hoe taakvolwassenen professionals zijn. Zij staan stevig en deskundig – het zijn toch nog voornamelijk vrouwelijke medewerkers – in de wijk. Tevens viel me op hoe weinig we weten van wijkzorg. Wijkzorg heeft nog altijd het stigma van billen wassen en steunkousen aantrekken maar de zorg thuis is veel ingewikkelder en meer dan dit. Je hebt overzicht, kracht, creativiteit nodig om achter elke voordeur er iets van te maken. Weten waar de verbandrolletjes liggen en je in huis bewegen om de medisch noodzakelijke zorg te verlenen, maar ook weten wie er op de foto op de schoorsteenmantel staan. Je bent te gast bij iemand in huis en betreedt het autonome gebied van iemands eigen leven. Dat doen de professionals in de wijk met zo veel zorgvuldigheid. De kracht van de wijk zit ook in de wijkzorg, het netwerk kennen en moeten roeien met de riemen die ze hebben en daaruit het goede halen.

Ik hoef zelf de zorg niet te verlenen, maar werk wel graag binnen de zorg. De grotere uitdaging voor mij is om het met elkaar voor elkaar te krijgen. Het systeem en de eisen die daaraan verbonden zijn is vaak de uitdaging, niet de medewerkers. Binnen Zorgbalans schrappen we regels waar kan en is luisteren naar medewerkers enorm van belang. Door het systeem is de ruimte voor professionals toch wel kleiner dan we zouden willen. En dan vind ik het fijn om vanuit een visie op goede zorg, bestaande uit relationele zorg, Positieve Gezondheid en presentie om toch het goede te doen voor mensen. Dat mensen thuis kunnen blijven wonen en wij hen ondersteunen in het thuis kunnen blijven. Dat vind ik heel belangrijk, maar ook er zijn voor de medewerkers. Dat is voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook de uitdaging om dit te doen binnen de maatschappelijke en politieke context. Het zien van mogelijkheden in die context om dingen voor elkaar te krijgen.

Samen met partners heeft Zorgbalans de aanbesteding Gewoon in de wijk gegund gekregen onder de naam VanHier. Dit is een mooi voorbeeld van: ‘We kunnen het echt niet alleen’. Wijkverpleging, Wlz en Wmo (huishoudelijke ondersteuning) kunnen we prima vanuit onze eigen organisatie. Maar het gaat niet alleen om het stukje van wat iemand niet kan. Het gaat ook om wat iemand wel kan of wil. Iemand woont, leeft en werkt (soms) in diezelfde wijk en dan moet je samenwerken vanuit eenzelfde visie en gedachtegoed.

Voor mijn pensioen wil ik voor Zorgbalans: zorg op de juiste plek, voor onze cliënten. Als zorg thuis kan, dan ook de zorg thuis bieden. Hand in hand met o.a. het ziekenhuis, de huisartsen en onze financierders. En de Sociale Benadering Dementie: vanuit deze visie kijken naar mensen met dementie en dat tegelijk

inbedden in de ambitie en de samenwerking met VanHier. Een andere manier van kijken, werken en het ontwikkelen van nieuwe zorgprofielen.

Medewerkers meer de regie geven. Er is nog veel meer mogelijk. We doen dit al waar mogelijk, maar hier zijn nog vele mogelijkheden om te benutten.

In de zorg zijn nog best wat uitdagingen. Bijvoorbeeld mensen laten inzien hoe belangrijk zorg thuis is. Daarnaast is de arbeidsmarkt een uitdaging. Hier zou nog veel meer urgentie op moeten worden gegeven, eigen regie van professionals benadrukken en het vak aantrekkelijk houden. Te beginnen bij beter betalen.

Ik kan de samenwerking met B-Liz, en dan voornamelijk met Lizzy als fijn bestempelen. Ik ken Lizzy al lang en ook goed. Ik ben nog nooit teleurgesteld geweest in onze samenwerking. We weten elkaar meestal op het eerste moment, soms in het 2de en 3de moment te vinden en weten wat we nodig hebben voor de volgende stap. Wederzijdsheid vertrouwen en ook al is het (externe) collegialiteit voelen, maakt de optelsom met wat je tot stand brengt, groter. We helpen elkaar verder.

Wat ik Lizzy gun is nog meer zelfverzekerdheid. Wat ik bewonder is dat je altijd eerlijk aangeeft als je weet het niet te kunnen brengen. Je mag trotser zijn op alles wat je WEL kunt, dat is in onze relatie haast alles.