Na een periode van hard werken, wordt het voor mij ook tijd om te vertragen. Wat heb ik hard gewerkt de afgelopen maanden en wat ik heb veel geleerd en mezelf uitgedaagd. Tijd om terug te blikken, mijn gedachten en gevoelens aan het papier toe te vertrouwen en om dan ook een periode in te gaan van afstand nemen, bezinning en vooral van ontspanning. Daar ben ik wel aan toe!

Vanaf december tot aan de zomervakantie heb ik voor Omring, een organisatie op gebied van verzorging en verpleging en thuiszorg (VVT), gewerkt als regiomanager thuiszorg. Ik was verantwoordelijk voor de thuiszorg in het middengebied van Noord-Holland Noord met teams van Schagen tot en met Medemblik. Mijn eerste ervaring als operationeel leidinggevende en dan meteen in een flinke regio met veel teams en medewerkers. Ik ben ontzettend dankbaar voor de kans die Omring en met name Jan Leunis de Beij, directeur zorg, mij bood.

De beginperiode was lastig, ik kende Omring, ik kende de thuiszorg maar was niet bekend met de systemen en niet bekend met de dynamiek van het management. Het houdt niet op! En dat is echt anders dan een rol als kwartiermaker, projectleider of programmamanager. Daar werk ik toch meer in pieken en met mijlpalen. Ik merkte echt dat ik geen basis had, geen ervaring om op terug te vallen en ook geen informatie. Want de overdracht en het inwerken was met name mondeling gebeurt. Dus moest ik bij alles dat zich aandiende, zoeken. En dat kost tijd en energie.

Ik had ook last van het zijn van een vervanger en het kostte me moeite om mijn eigen weg te vinden en mezelf toe te staan om het op mijn manier te doen. En er op te vertrouwen dat mijn manier anders is, maar ook goed. Toen dat eenmaal gebeurde, begon ik het leuk te vinden.

En soms ook niet, want ik heb ook veel lastige gesprekken moeten voeren. Voorafgaand aan deze gesprekken en aan het maken van bepaalde keuzes zorgde ik voor afstemming en ruggespraak en wist ik dat ik het goede deed. Maar de boodschap was niet altijd leuk. Dat was dan ook een belangrijke les. Soms moet je besluiten nemen en gesprekken voeren die voor medewerkers niet leuk zijn.

Ik heb ook ervaren dat ik niet iemand ben die ‘op de winkel past’. De wens om dingen beter te maken, op veel verschillende niveaus, en om richting te bepalen, zit in mijn haarvaten. In de afronding van werkzaamheden heb ik van heel veel collega’s woorden van waardering gekregen. De rode draad hierin is dat de collega’s met name mijn betrokkenheid, daadkracht en duidelijkheid hebben gewaardeerd. Die steek ik toch mooi in mijn zak.

Wat ik ook wel pittig vond, was de combinatie met andere werkzaamheden en opdrachten. Gelukkig was er binnen B-Liz versterking op projecten en opdrachten. Zo is Daniella aan de slag gegaan binnen Financieel Fit Den Helder en Nicoline is gaan ondersteunen voor opdrachten voor Zorgbalans en Alfa college. Ook zijn er weer opdrachten afgerond, zo heeft Petra in juni haar opdracht op gebied van teamcoaching Spil in de wijk afgerond. Ikzelf ben inmiddels vol doorgestart in een nieuwe opdracht maar daar vertel ik na de vakantie meer over.

In de afgelopen weken van afronding en overdracht gebeurde er nog iets belangrijks. Onze dochter sloot haar tijd op de basisschool af. Ze zong een fantastisch ontroerend lied over de zorg voor onze planeet in haar afscheidsmusical, De Feestplaneet, fietste met haar klasgenoten de school uit en had een spetterende feestavond waar ook de ouders voor uitgenodigd waren.

En onze zoon ging met een vrij dramatische cijferlijst zijn toetsweek in. Hij werkte knoeperhard en zorgde ervoor dat hij heel wat minpunten wegwerkte. Zodanig dat hij zelfs zonder bespreking rechtstreeks bevorderd werd naar 4 havo. Wat een prestatie! Nu hopen dat hij volgend schooljaar iets eerder begint met werken en het niet tot het laatste moment bewaart.

Als jullie mij een beetje kennen, weten jullie wel dat deze combinatie van gebeurtenissen impact had. Dus het was in huize Van der Kooij of De la cage zoals wij het gekscherend noemen, een roerige periode. Het is voor ons allemaal tijd voor ontspanning!

Ik kijk uit naar de tijd met mijn gezin, naar onze komende belevenissen – want die komen er ongetwijfeld – het met elkaar maken van nieuwe herinneringen en naar het los komen van het harde werken. Tijd voor vertraging!

Tot in september!